Why the Global South Needs Different Sustainability Benchmarks

Written by Ankitha Gattupalli

As world governments grapple with environmental crises, the construction industry rushes to reevaluate sustainable design and develop new ways of measuring its efficiency. Consequently, green building certification systems (GBCS) started gaining traction in the 20th century to evaluate and promote sustainable construction practices. The Global South faces distinctive challenges in building sustainable cities. Its developing nations demand an exclusive approach to designing appropriate, economical, and inspiring architecture for their promising futures. Green building certification systems are formulated to evaluate a building’s performance from a sustainable and environmental lens. They seek to provide tools and methods to assess the environmental impact and resource efficiency of a building. Aspects from energy usage to material performance are measured in a standardized manner to allow for optimized comparisons between design options. Structures that meet a required level of quality earn a certificate proving so from an international or local green building council. The most popular GBCSs are ‘Leadership in Energy and Environmental Design’ (LEED) and ‘Building Research Establishment Environmental Assessment Method’ (BREEAM). Originally developed for the USA and UK respectively, both benchmarks are currently used to assess building performance in more than 50 countries worldwide. While international GBCSs allow for a standardized and effective assessment, they fall short when addressing the needs of countries in the Global South. Benchmarks primarily catering to North America and Europe are created for developed economies, factoring in characteristics like fossil fuel usage and mega carbon emissions. International certifications can be challenging to comply with or expensive to obtain in developing economies where the public sector and low-income housing projects fuel growth. “Ideally green building certifications should be tailored to local conditions and building policies”, shares Carolin Schramm from Kenya-based BuildX Studio. Most international rating systems are not adapted to the environmental, cultural, historical, social, and economic settings of Global South settlements. Additionally, modern green building methodologies are relatively in their infancy in the emerging economies of this region. Certification systems such as Pakistan’s ‘Sustainability in Energy and Environmental Development’ (SEED) were developed on standards from the Global North, failing to address their unique conditions. Context-sensitive sustainability benchmarks for Southern nations are evidently the need of the hour. In these countries, a common need to sustainably meet rising housing demands calls for low-carbon local building materials and techniques. Infrastructural projects are growing at an alarming rate in the next megacities of the world and require ecologically-friendly innovations. Exclusive consideration of the region’s tropical, temperate, and arid climate zones would further help retain locally-relevant building technologies. International green standards are often difficult to attain or afford for project stakeholders in the South. Countries require tailored and accessible green building benchmarks to meet their individual sustainability goals. “In developing economies, funding or green credits can be used to support projects aiming for certification”, states Schramm. “In the long run, the industry must advocate for a shift in building regulations to make sustainability a norm”, she adds. As a response to the need to incentivize green buildings, the World Bank Group, through the International Finance Corporation, devised the system ‘Excellence in Design for Greater Efficiencies’ (EDGE) in 2012. The certification was created especially for emerging economies such as countries of the Global South, where affordability and regional relevance restricts projects from obtaining certification. Currently, only a small proportion of buildings in emerging economies are certified due to a lack of cost-effective systems. EDGE is positioned as a quick, widely available, and affordable certification system, significantly influencing economic growth and environmental sustainability in these regions. Its free software allows designers to assess green design strategies based on occupant behavior, building type, and the local climate. By establishing an attainable certification system sensitive to the needs of developing countries, GBCSs for the South can move beyond greenwashing attempts to intentionally craft sustainable habitats. The Global South is well equipped with vernacular climatology-driven architectural solutions that meet the essential needs of their communities and ecologies. To embrace local cultures and sustainable futures, tailored green benchmarks must support the development of countries, cities, and economies. A thorough understanding of the contextual conditions and challenges of the Global South will lay the foundation for a sustainable tomorrow.

Link: https://www.archdaily.com/997062/why-the-global-south-needs-different-sustainability-benchmarks?ad_source=search&ad_medium=projects_tab&ad_source=search&ad_medium=search_result_all

چرا جهان جنوبی به معیارهای مختلف پایداری نیاز دارد؟

نوشته شده توسط لادن مصطفی‌زاده

در حالیکه دولت‌های جهان با بحران‌های زیست‌محیطی دست‌‌و‌‌پنجه نرم می‌کنند، صنعت ساخت‌و‌ساز برای ارزیابی مجدد طراحی پایدار و توسعه‌ی روش‌های جدید برای اندازه‌گیری کارایی آن تلاش می‌کند. در نتیجه، سیستم‌های جی.بی.سی.اِس (GBCS)¹ در قرن بیستم برای ارزیابی و ترویج شیوه‌های ساخت ‌و ‌ساز پایدار مورد توجه قرار گرفتند. جهان جنوبی در ساخت شهرهای پایدار با چالش‌های متمایزی مواجه است. کشورهای در حال توسعه‌ی آن خواستار یک رویکرد انحصاری برای طراحی معماری مناسب، اقتصادی و الهام‌بخش برای آینده‌ی امیدوارکننده‌ی خود هستند. سیستم‌های صدور گواهینامه‌ی ساختمان سبز برای ارزیابی عملکرد یک ساختمان از یک لنز پایدار و زیست‌محیطی استفاده می‌کنند. آنها به دنبال ارائه‌ی ابزار و روش‌هایی برای ارزیابی اثرات زیست‌محیطی و بهره‌وری منابع یک ساختمان هستند. جنبه‌های مصرف انرژی تا عملکرد مصالح به روشی استاندارد اندازه‌گیری می‌شوند تا امکان مقایسه‌ی بهینه بین گزینه‌های طراحی فراهم شود. سازه‌هایی که سطح کیفی مورد نیاز را برآورده می‌کنند، گواهینامه‌ای را از شورای ساختمان سبز (Green Building Council)² بین‌المللی یا محلی دریافت می‌کنند. محبوب‌ترین جی.بی.سی.اِس (GBCS) ها عبارتند از:

• لید (LEED)³
• بی.آر.ای.ای.اِی.اِم (BREEAM)⁴

این معیارهای ارزیابی در ابتدا به ترتیب برای ایالات متحده (USA) و بریتانیا (UK) توسعه داده شد، هر دو معیار در حال حاضر برای ارزیابی عملکرد ساختمان در بیش از 50 کشور در سراسر جهان استفاده می‌شوند. در حالیکه جی.بی.سی.اِس (GBCS) های بین‌المللی امکان ارزیابی استاندارد و موثر را فراهم می‌کنند اما برای  رسیدگی به نیازهای کشورهای جهان جنوبی مناسب نیستند. معیارهایی که عمدتا برای آمریکای شمالی (North America) و اروپا (Europe) تهیه می‌شوند، برای اقتصادهای توسعه‌یافته ایجاد می‌شوند و ویژگی‌هایی مانند مصرف سوخت فسیلی و انتشار مگاکربن را در نظر می‌گیرند. در اقتصادهای در حال توسعه که بخش دولتی و پروژه‌های مسکن کم‌درآمد باعث رشد می‌شوند، عمل کردن منطبق بر گواهینامه‌های بین‌المللی می‌تواند چالش‌برانگیز یا گران باشد. کارولین شِرام (Carolin Schramm) از استودیوی بیلد.ایکس (BuildX) مستقر در کنیا (Kenya) می‌گوید: “به‌طور ایده‌آل، گواهینامه‌های ساختمان سبز باید بر اساس شرایط محلی و سیاست‌های ساختمانی تنظیم شوند.”

اکثر سیستم‌های رتبه‌بندی بین‌المللی با شرایط محیطی، فرهنگی، تاریخی، اجتماعی و اقتصادی سکونتگاه‌های جهان جنوبی سازگار نیستند. علاوه بر این، روش‌های مدرن ساختمان سبز در اقتصادهای نوظهور این منطقه به طور نسبی در مراحل اولیه قرار دارند.

سیستم‌های صدور گواهینامه‌ای مانند اِس.ای.ای.دی (SEED)⁵ پاکستان (Pakistan) که بر اساس استانداردهای جهان شمالی توسعه یافته بود، نتوانست شرایط منحصربه‌فردی را برای پاکستان ایجاد کند.

معیارهای پایداریِ حساس به زمینه برای کشورهای جنوبی به طور آشکارا نیاز روز زمانه هستند. در این کشورها، نیاز مشترک به پاسخگویی پایدار به تقاضای فزاینده‌ی مسکن، مستلزم مصالح و تکنیک‌های ساختمانی محلی کم‌کربن است. پروژه‌های زیرساختی در کلان‌شهرهای بعدی جهان با سرعت نگران‌کننده‌ای در حال رشد هستند و نیازمند نوآوری‌های دوستدار اکولوژیک (Ecologically-Friendly) هستند. در نظر گرفتن ویژگی‌های انحصاری برای مناطق گرمسیری، معتدل و آب و هوای خشکِ منطقه، می‌تواند به حفظ فناوری‌های ساختمانی محلی کمک کند. دستیابی به استانداردهای سبز بین‌المللی یا استطاعت از آن برای ذینفعان پروژه در جنوب اغلب دشوار است. کشورها برای دستیابی به اهداف پایداریِ فردیِ خود به معیارهای ساختمان سبزِ متناسب و قابل دسترس نیاز دارند. شرام (Schramm) می‌گوید:

“در اقتصادهای در حال توسعه، می‌توان از بودجه یا اعتبارات سبز برای حمایت از پروژه‌هایی با هدف صدور گواهینامه استفاده کرد.” او می‌افزاید: “در درازمدت، صنعت باید از تغییر در مقررات ساختمانی دفاع کند تا پایداری به یک هنجار تبدیل شود.”

در پاسخ به نیاز به ایجاد انگیزه برای ساخت ساختمان‌های سبز، گروه بانک جهانی (World Bank Group) از طریق شرکت مالی بین‌المللی، سیستم ای.دی.جی.ای (EDGE)⁶ را در سال 2012 ابداع کرد.

این گواهینامه به‌ویژه برای اقتصادهای نوظهور مانند کشورهای جهان جنوبی ایجاد شده است، جایی که مقرون‌به‌صرفه بودن و ارتباط منطقه‌ای، برای دریافت گواهینامه محدودیت ایجاد می‌کند. در حال حاضر، تنها بخش کوچکی از ساختمان‌ها در اقتصادهای نوظهور به دلیل فقدان سیستم‌های مقرون‌به‌صرفه، گواهینامه دریافت می‌کنند. ای.دی.جی.ای (EDGE) به عنوان یک سیستم صدور گواهینامه‌ی سریع، به طور گسترده در دسترس و مقرون‌به‌صرفه است که به طور قابل توجهی بر رشد اقتصادی و پایداری زیست‌محیطی در این مناطق تاثیر می‌گذارد. نرم‌افزار رایگان آن به طراحان اجازه می‌دهد تا استراتژی‌های طراحی سبز را بر اساس رفتار ساکنین، نوع ساختمان و آب‌وهوای محلی ارزیابی کنند. با ایجاد یک سیستم صدور گواهینامه‌ی قابل دستیابی و حساس به نیازهای کشورهای در حال توسعه، جی.بی.سی.اِس‌ها (GBCSs) برای جنوب می‌توانند فراتر از تلاش‌های گرین‌واشینگ (Greenwashing)⁷ برای ایجاد عمدی زیستگاه‌های پایدار حرکت کنند. جهان جنوبی به راه حل‌های معماری مبتنی بر اقلیم‌شناسی بومی مجهز است که نیازهای ضروری جوامع و اکولوژی آنها را برآورده می‌کند. برای پذیرش فرهنگ‌های محلی و آینده‌ی پایدار، معیارهای سبز باید از توسعه‌ی کشورها، شهرها و اقتصادها حمایت کنند. درک کامل شرایط و چالش‌های زمینه‌ای در جهان جنوبی، شالوده‌ای را برای فردای پایدار خواهد گذاشت.

پی‌نوشت:

¹سیستم‌های صدور گواهینامه‌ی ساختمان سبز (Green Building Certification Systems) که به اختصار به جی.بی.سی.اِس (GBCS) شناخته می‌شود.

²شورای ساختمان سبز (Green Building Council)^، بزرگترین شبکه‌ی اقدام محلی، منطقه‌ای، جهانی است که پایداری را در محیط ساخته‌شده، تسریع می‌کند. برای آشنایی بیشتر به سایت “worldgbc.org” مراجعه کنید.

³رهبری در طراحی انرژی و محیط زیست (Leadership in Energy and Environmental Design’) که به اختصار به لید (LEED) شناخته می‌شود. لید (LEED)، چارچوبی برای ساختمان‌های سبز سالم، کارآمد، کربن و کم‌هزینه ارائه می‌دهد که یک نماد جهانی به رسمیت شناخته شده برای دستیابی به پایداری است و توسط سازمان‌ها و افراد متعهد حمایت می‌شود که راه را برای دگرگونی هموار کند. برای آشنایی بیشتر به سایت “www.usgbc.org” مراجعه کنید.

⁴روش ارزیابی محیطی موسسه‌ی تحقیقات ساختمانی (Building Research Establishment Environmental Assessment Method) که به اختصار به بی.آر.ای.ای.اِی.اِم (BREEAM) شناخته می‌شود.

⁵پایداری در انرژی و توسعه‌ی محیط ‌زیست (Sustainability in Energy and Environmental Development’) که به اختصار به اِس.ای.ای.دی (SEED) شناخته می‌شود.

⁶تعالی در طراحی برای کارایی بیشتر (Excellence in Design for Greater Efficiencies) که به اختصار به ای.دی.جی.ای (EDGE) شناخته می‌شود.

7 گرین‌واشینگ (Greenwashing) نوعی ادعای سبز است که یک تصور نادرست در مورد سبز بودن یا سازگار با محیط زیست بودن محصولات یک شرکت برای مصرف‌کنندگان ارائه می‌کند و آنها را فریب می‌دهد. برای آشنایی بیشتر به لینک “https://www.investopedia.com/terms/g/greenwashing.asp” مراجعه کنید.

منابع و ماخذ:

• archdaily.com
• org
• usgbc.org
• investopedia.com